De tweede stop was de camping in Olivet, onder Orleans. Achter de camping was een zandpad en er waren heerlijke plekken waar ze naar hartelust achter de vogels aan kon gaan.
In St. Emilion ontdekte Rosé dat er over de muurtjes toch heel wat meer te zien was. Vanaf dat moment sprong ze om de 2 meter tegen zo'n muurtje aan om te kijken of het uitzicht al was veranderd. De camping was bevolkt met eenden. Helaas heeft een witte eend (met kuif) niet aan Rosé kunnen ontsnappen. Ze ving hem in het struikgewas aan de waterkant en bracht hem gelukkig voorzichtig de wal op. Een hoop ronddwarrelende veertjes, maar het beest heeft er (behalve een trauma) niets aan overgehouden. Jammer dat je tijdens zo'n moment geen camera bij je hebt.
Tja... zodra ik opstond, lag mevrouw naast de baas in bed.
Hé hallo, waar blijf je nou?
Kennismaking met een ezel (en dit keer een echte) in St Emillion.
Met de baas voor Dune de Pilas, het hoogste duin van Europa. Voor het eerst zeewater gedronken, dat er na een uur in zéér vloeibare toestand van boven en van achteren (voor de toeristententjes...) weer uitkwam. 's Middags nog even heerlijk in zee en op het strand gespeeld. Voor water kwam ze nu elke keer naar mij toegerend. Ze kan trouwens prima uit een fles drinken.
Duitse STAANDE hond
Lekker gegeten in St. Cirque Lapopie Ze kon zo van het terras af een steegje inkijken en had geen gebrek aan aandacht van passanten.
Nee, ze leeft gelukkig nog!!!
Bij het eten hoopt ze altijd dat er wat van de kar afvalt! Toch kan ze zich keurig gedragen op een terras of in een restaurant. Ze gaat gewoon onder de tafel liggen. Trouwens, als je in Frankrijk op een terras komt, is de eerste die wat te drinken krijgt de hond. Chapeau!! In Spanje hebben ze veel minder op met honden.
Deze mensen in Santa Christina d' Aro in Spanje gelukkig wel. Ronald en Marjan hebben ons zeer gastvrij ontvangen in hun huis. Rosé kon daar geen kant op, de hele tuin is afgerasterd. Op een klein plekje na dan, want Rosé heeft een bezoekje afgelegd in het huis van de buurhond.
Ook weer muurtjes langs de kustroute die we gereden hebben in Spanje. Zaterdag 24 juni werd 's avonds in Platja d'Aro vuurwek afgeschoten ivm het begin van de zomer. En knallen kunnen ze daar. Rosé leek zich bij al dat geknal op straat alleen maar af te vragen of ze een apportje moest halen.
Weer terug in Frankrijk, in Lautrec (van de vermaarde roze knoflook).
En deze is genomen in het gebiedje de Sidobre, bekend om zijn nogal ronde rotsformaties. Regen, regen, regen.... koud...en dit nog wel op onze 25 jarige huwelijksdag!
En als het dan 's avonds nat en koud is, word je door de baas lekker drooggewreven en ingepakt. Elke avond tussen 22:00 en 22:30 vond Rosé het tijd om naar bed te gaan. Ze stapte dan naar de caravan met een blik van "ik ben moe, ik weet niet wat jullie doen, maar ik ga naar bed".
